Waarom het kopje 'adoptie en Sri Lanka'
 

Wellicht was het vermoeden er al, of he je het elders al een gelezen, maar ik (Shamila) ben geadopteerd uit Sri Laka. Dat is dan ook de verklaring waarom wij (ik) een sterke band heb met dit prachtige eiland. Ik ben er trots op dat mijn roots daar liggen, en vindt het belangrijk dat mijn dochters weten dat ze half Singalees en half Nederlands zijn. Maar ‘trots zijn op je roots of ‘een sterke band hebben met’ klinkt logisch, al is dat bij adoptie soms niet zo zwart-wit. Want ‘ik moet blij zijn dat ik hier ben opgegroeid’, althans dat is de mening van het overgrote deel.

 

In dit onderdeel wil ik meer vertellen over mijn beleving omtrent adoptie, mijn verhaal. Dit vertel ik vanuit mijn perspectief, wat inhoudt dat het mijn mening, gevoelens en emoties omschrijft. Er zijn tussen de 3000 en 4000 kinderen uit Sri Lanka geadopteerd door Nederlandse stellen. Op zich is dat al bijzonder dat het een schatting is, je zou stellen dat deze ‘administratie’ wel op order is. 

 

Voor veel mensen is adoptie een ver-van-mijn-bed show, en is de collectieve gedachte over adoptiekinderen dat ‘ze het hier beter hebben dan daar’. Recent progamma ‘met open armen’ is zo’n progamma’s dat (mijn inziens) vooral vanuit het oogpunt van de wensouder werd gemaakt. 

 

En een progamma’s zoals spoorloos laat weliswaar een andere kant van adoptie zien, maar dan nog is er weinig aandacht voor de kant van het adoptie kind. En tuurlijk kan dit niet als het nog baby’s zijn, maar wel voor latere leeftijd. Er zijn gelukkig veel succes verhalen, maar helaas zijn er ook verhalen waarbij het niet goed is afgelopen of waarbij er blijvende schade is ontstaan. Zoals mijn man altijd zegt: “you can take the girl out of the island, but you can’t take the island out of the girl.” En dat is iets wat zeker waar is.

 

Recent is er veel aan de hand omtrent adoptie, op Zembla is de korte serie over adoptiebedrog geweest en ook in andere talkshows zijn geadopteerde kinderen aan het woord geweest die antwoorden wilde van de staat. Eindelijk wordt de geadopteerden gehoord, of in ieder geval wordt hen een plek geboden om hun verhaal en hun kant van de adoptie te vertellen. 

 

Dat wil ik hier ook doen, mensen informeren en mijn verhaal delen.